Ucho zewnętrzne, jak przedstawiono na rysunku powyżej składa się z małżowiny usznej oraz zewnętrznego przewodu słuchowego. Zadaniem małżowiny jest zbieranie dźwięków i nakierowanie ich do ucha środkowego. Dzięki małżowinie usznej wiemy, z której strony docierają do nas dźwięki. Zebrane przez małżowinę uszną dźwięki są dalej przewodzone za pomocą przewodu słuchowego zewnętrznego do ucha środkowego. Jeśli na drodze z ucha zewnętrznego do środkowego pojawi się jakaś przeszkoda lub ta część ucha jest uszkodzona, dochodzi do zaburzenia przewodzenia słuchowego, którego objawem jest uszkodzenie słuchu nazywane niedosłuchem przewodzeniowym.
W przypadku niedosłuchu przewodzeniowego, wykres badania słuchu na siatce audiogramu, a więc krzywa słyszenia powietrznego znajduje się powyżej 20 dB. Krzywą słyszenia powietrznego ustala się badając słuch przez słuchawki audiometryczne, nakładając je w czasie badania bezpośrednio na uszy. Drugim wyznacznikiem poziomu słyszenia jest krzywa kostna, a więc wykres badania określającego na jakim poziomie odczuwamy wibracje kostne. W tym przypadku, zamiast słuchawki powietrznej używamy wibratora kostnego, umieszczanego w czasie badania za uchem, na wyrostku sutkowatym. Jeśli mamy do czynienia z niedosłuchem przewodzeniowym różnica pomiędzy słyszeniem powietrznym a odczuwanymi wibracjami kostnymi będzie wynosiła minimum 15 dB. Jest to tak zwana rezerwa ślimakowa.
