Niedosłuch odbiorczy

Niedosłuch odbiorczy charakteryzuje się podobnym przebiegiem krzywej przewodnictwa powietrznego oraz kostnego. W jego przypadku nie występuje rezerwa ślimakowa. Niedosłuch odbiorczy pojawia się w wyniku zaburzeń funkcjonowania ucha środkowego lub części centralnej ośrodkowego układu nerwowego. Najczęściej spotykanym jego przykładem jest presbyacusis. Pojawia się u osób w grupie wiekowej 65 i więcej, co jest związane z procesem starzenia. To postępujący i nieodwracalny niedosłuch, będący wynikiem zwyrodnienia ślimaka w uchu wewnętrznym i struktur z nim powiązanych lub nerwów słuchowych. W przypadku niedosłuchu wieku podeszłego najczęściej mamy do czynienia z ubytkami w zakresie wysokich częstotliwości. Presbyacusis dotyka jedną na trzy osoby w wieku 65 lat i jedną na dwie w wieku 75 lat.
Szczególnym przypadkiem niedosłuchu odbiorczego jest uraz akustyczny powstały w wyniku nagłej ekspozycji na hałas i bardzo głośne dźwięki np.: wystrzał, wybuch. Również ciągłe przebywanie w głośnym otoczeniu i narażenie na hałas takie, jak np.: praca w zakładach przemysłowych przy maszynach ciężkich, praca na budowie, praca z zawodzie kierowcy czy pilota itd. prowadzi do trwałego odbiorczego uszkodzenia słuchu.
Najczęstszymi przyczynami niedosłuchu odbiorczego są:
Niedosłuch typu odbiorczego jest nieodwracalny, a więc nie można go wyleczyć farmakologicznie. Można natomiast zastosować leczenie chirurgiczne polegające na wszczepieniu implantu ślimakowego lub skutecznie rehabilitować i kompensować za pomocą aparatów słuchowych oraz systemów wspomagających słyszenie.
Na ucho wewnętrzne składa się błędnik kostny, a w nim: ślimak, przedsionek oraz trzy kanały półkoliste. Błędnik błoniasty znajduje się w błędniku kostnym. W błędniku błoniastym znajduje się woreczek, łagiewka, przewód ślimakowy oraz trzy kanały półkoliste błoniaste. W środkowym kanale znajduje się narząd Cortiego. Mieszczą się w nim komórki słuchowe połączone włóknami nerwu słuchowego. Włókna splatają się w ślimaku w nerw słuchowy. Komórki słuchowe dzielą się na zewnętrzne i wewnętrzne. Komórki słuchowe wewnętrzne przesyłają informację dźwiękową do nerwu słuchowego. Drgania fali dźwiękowej wprawiają w ruch komórki zewnętrzne, a te kurczą się i rozkurczają co wzmacnia sygnał i stymuluje komórki wewnętrzne. Dźwięk zostaje przekształcony w impulsy elektryczne, a następnie przesłany w nowej postaci wzdłuż włókien nerwu słuchowego do centralnego układu nerwowego. Tam powstaje wrażenie słuchowe. Ucho wewnętrzne jest również narządem równowagi.
Umów się na wizytę